سلام
خب، دیروز با ساجده رفتیم تحلیل و حقیقتا فکرمیکردم بهتر پیش بره! یعنی فکرمیکردم چیزای زیادی برای یادگرفتن از هم وجود داشته باشه و اصلا دوست نداشتم درحد چرا تراز فلان درس اون شد تقلیل پیدا کنه ولی بهرحال.
راستش من به این خلوت های شخصی م شدیدا خو گرفته م. اینکه برای خودم برنامه بچینم، کارکنم، با خودم حرف بزنم، خودمو دلداری بدم، خودمو تفریح ببرم، برای خودم کتاب بخونم، با خودم فیلم ببینم و مجموعه ای از کارهای دونفره با خودم.
راستش برای کسی مثل من، که همیشه تو جمع بوده، تغییر بزرگیه. من بیشتر برونگرا بوده م تو زندگیم، الان هم هستم ولی با غلظت و های و هوی کمتر و فرورفتن بیشتر در درون.
اما موضوع اینه که آدمیزاد چاره ای نداره جز این که از مسیرهایی که توش قرار میگیره لذت ببره. اگه قراره جمع رو تجربه کنه، از جمع و هیجان هاش لذت ببره. اگه قراره خلوت رو تجربه کنه، از آرامش و سکوتش سرشار شه. و چیزهایی از این دست. چون دیگه تکرار نمیشه و همون بازه ست فقط.
وقتی مدرسه میری آرزو میکنی زودتر بری دانشگاه، وقتی دانشگاه میری دلت واسه میز ونیمکتای مدرسه و حالو هواش تنگ میشه. میدونی انگار کلا آفریده شدی که حسرت بخوری. ولی عزیزم! انتخاب من این نیست. وقتی حتی مشخص نیست اونقدری زنده باشم که بتونم چیزایی که روزی آرزوش رو داشتم تجربه کنم پس اگه از نفس رویا داشتن، تلاش کردن براش و به دنبالش حس رضایت، لذت نبرم، بنظرم عمرم رو تباه کرده م.
آدم وقتی به پشت سر نگاه میکنه و میبینه چالش هارو دونه دونه پشت سر گذاشته، این حس بهش دست میده که روزهاش "معنا" داشتن. نه اینکه صرفا مورد قبول معیارهای معاصر باشه، و نه اینکه تو بهترین حالت(بازهم با معیارهای موجود) سپری شده باشه، بلکه برای خود شخص معنا داشته، این معنا میتونه در قالب شجاعت باشه، میتونه رضایت باشه، میشه شادی باشه. چیزایی باشه که عمق دارن و ته نشین میشن.
دیروز رفته بودم کتاب فروشی، که فروشنده ش یه دخترخانوم دوست داشتنیه، غرق صحبت شدیم و داشت "جین ایر" رو برام اسپویل میکرد و منم ان شرلی نتفلیکس رو. بهش گفتم: تو که سی سالگی رو تجربه کردی، بهم بگو چه روزایی پیش رومه، آینده چه شکلیه؟ بهم بگو که ترسناک نیست!
و شاید باورت نشه ولی همه این هارو با بغض میگفتم و چیزی نمونده بود که بزنم زیر گریه.
دختر مهربون و خردمند بود و حرف های خویی زد. حرف های خوبی که به جمعه م معنا میداد.
درباره این سایت