سلام عزیزم، راستی؛ حواست هست که زمستون شده؟
زمستون جون؟
میدونستی من چقدرررر دوست دارم؟ عاشق سرما و شال گردن و کلاه بافتنی پوشیدن، عاشق چسبیدن به بخاری و کتاب خوندن، عاشق صدای سوختن متان، عاشق پرتقال و انار دون کردن، عاشق پاپوش های صورتی با طرح خرگوشم.
وای این پسره الک بنجامن منو چندین سال جوون میکنه، احساس میکنم هنوز مائده دوازده سیزده ساله م :)
لابه لای درس ها، معمولا قبل نهار 'انسان درجستجوی معنا' ی فرانکل رو میخونم و بغض میکنم. میدونی، من هیچوقت اونقدرا آدم معتقدی به دین خاصی نبودم، ولی خدارو خیلی احساس میکنم، دارک ترین روزهام اون وقتاییه که اونقدر غرق میشم که فراموش میکنم یه خورده از بالاتر به این بازی نگاه کنم.
نمیدونم، شاید وقتی تموم شد بیام و ازش بنویسم، فعلا فرصت نمیشه و دیگه واقعا همه چی فشرده تر داره میشه.
یه چیز بگم؟ واقعا کیه که ندونه چقدراین خونه از پای بست ویرون شده، کیه که مشکلات رو ندونه، کیه که به هیچ جاش نگیره این خون های ریخته شده رو، این همه ظلم و حماقت رو، کیه که از این میزان بی عقلی ها کفری نشده باشه، اما بچه ها ، اگه قرار باشه کمکی کنیم، اگه بخوایم درستش کنیم، اگه بخوایم به بهبود امیدوار باشیم باید بدونیم که اول باید روان خودمون رو سالم نگه داریم. اینکار درشرایط الان یک روند خیلی سخت و طاقت فرسا شده و من بارها نوشتم که بعضی وقت ها به مرز فروپاشی میرسم، اما میخوام بگم که این 'خونه' به افراد 'سالم' احتیاجه.کسایی که بتونن فکرکنن.دقیقا برخلاف اونچه این نظام سعی کرده از نسل ما بسازه.ما که نمیخوایم یه سری mocking bird باشیم، میخوایم؟
بیاید دستتون رو بدید و باهم دعا بخونیم؛
دعا برای آرامش و صلح، عشق و دوستی، شادی و تلاش، اراده و صبر.و هرچه میخوایم بشیم و باشیم. آمین.
شب به خیر.
درباره این سایت